Олис Лейте денгизи

Биз ўз ўғлининг урушдан омон қайтишини кутиб, сўнгги нафасигача эшикка кўз тиккан оналарни биламиз. Бироқ новелладаги Кити деган ОНАнинг ўғли урушда ўлмагани ва ўзига нафақа тайинланмаганидан  афсусланишидан таажжубга тушамиз. Шуниси аниқки, ўзбек оналари ўғли ёмон бўлса ҳам, унинг ўлимини тиламайдилар.

Почта бошлиғи Томэга нафақа пулини ўз қўли билан топширар экан: «Мана асл ўғлон қанақа бўлади. Ҳатто у дунёда ҳам ота-онасининг ғамини ейди», дейди. Қўшни кампирларнинг баъзилари эса, ҳеч бир андишага бормай: Шунча ўғилдан бирортаси ҳам урушда ўлмади-я…- дейишдан ҳам тойишмаган.