Адабиёт

Сенинг борлигинг яхши, дил изҳорим унутган. Менинг зорлигим яхши, аламин ичга ютган…

Биз ўз ўғлининг урушдан омон қайтишини кутиб, сўнгги нафасигача эшикка кўз тиккан оналарни биламиз. Бироқ новелладаги Кити деган ОНАнинг ўғли урушда ўлмагани ва ўзига нафақа тайинланмаганидан  афсусланишидан таажжубга тушамиз. Шуниси аниқки, ўзбек оналари ўғли ёмон бўлса ҳам, унинг ўлимини тиламайдилар.

Почта бошлиғи Томэга нафақа пулини ўз қўли билан топширар экан: «Мана асл ўғлон қанақа бўлади. Ҳатто у дунёда ҳам ота-онасининг ғамини ейди», дейди. Қўшни кампирларнинг баъзилари эса, ҳеч бир андишага бормай: Шунча ўғилдан бирортаси ҳам урушда ўлмади-я…- дейишдан ҳам тойишмаган.

Сурхондарё вилояти Олтинсой туманининг Керага тоғи этагида бир қишлоқ бор. Тепасида минг бир гиёҳли тоғ, икки ёғи адирлик, адирликларда боғ-роғлар… Қишлоқ тепасида Қорабулоқ чашмаси. Қизиқ чашма суви қишлоқ одамларига оби ҳаёт учун, етмай ҳам қолмайди, беҳудага оқмайди ҳам.